Afgelopen weekend ruimde ik mijn boekenkasten eens op. Er staan er een aantal op Marktplaats dus de inhoud moest nog even gesorteerd worden. En ineens stuitte ik op mijn oude poëziealbums. De stapels boeken bleven staan, de kasten waren vergeten. Op de rand van het logeerbed bladerde ik de albums door. Zoveel namen, zoveel herinneringen!

Pas nu, na zo’n 20 jaar, besef je hoe waardevol poëziealbums zijn. Als kind waren het vooral collectors items: zoveel mogelijk gedichtjes in je poëziealbum verzamelen. Er staan bladzijden vol geschreven door leerkrachten waar ik nooit les van had en die ik vaag van gezicht kende. Maar ook van mijn eigen ‘juffrouwen en meesters’, zoals ze toen uiterst beleefd genoemd werden.

Juffrouw Hertgers, de oude, gezellige juf die nooit orde kon houden, en die volgens mij decennialang in alle poëziealbums hetzelfde gedicht schreef met hetzelfde plaatje van de enge poort erbij. Over collectors items gesproken…!

Schoolvriendinnetjes, de één keurig netjes (met vaak de potloodlijntjes er nog bij), de ander schots en scheef. Hoe zou het met hen allemaal gegaan zijn? Sommigen zie of spreek je nog wel, anderen ben ik volledig uit het oog verloren.

Juffrouw Coes, streng maar eerlijk en geadoreerd door de hele klas. En zwaar betreurd toen ze halverwege het schooljaar met zwangerschapsverlof vertrok en een minder strenge maar ook minder gewaardeerde vervangster bij ons achterliet (die overigens nog wel in mijn poëziealbum mocht schrijven, zo diepgeworteld zat de irritatie dus niet!).

Meneer Van den Noort, mijn leraar in groep 8, vrijgezel en door onze klas vreselijk geplaagd met de enkele vrijgezelle juffrouwen op school. Zo’n 15 jaar geleden bij een verkeersongeluk overleden; tragisch!

Familieleden, ooms en tantes, nichtjes, achternichtjes…leuk om te lezen!

En dan een paar Duitse bijdragen: ik sleepte blijkbaar trouw mijn poëziealbum mee tijdens elke zomervakantie om de verhuurders van ons vakantiehuisje te vragen om een versje. Toch leuk, vooral de bijdrage uit Jochberg, die een tekeningetje plaatste van hun prachtige huis.

Op de middelbare school verslapte het versjes schrijven; er staan nog een paar bijdragen in uit de eerste klas maar daarna blijft het stil. We voelden ons als brugklassers natuurlijk veel te groot voor zulke versjes…

Na een uur lezen en bladeren leg ik ze toch maar weer weg en ga ik weer verder met de inhoud van de kasten.
Maar zo’n inkijkje in je jeugd is toch leuk!