De Ben Nevis beklimmen: een onvergetelijke ervaring!

De Ben Nevis in Schotland is de hoogste berg van het Verenigd Koninkrijk en is 1344 meter hoog. Toen ik begin juni de top haalde, lag daar nog een dik pak sneeuw. De beklimming is niet helemaal zonder risico; in mist loop je de kans te verdwalen en is het, zeker op de top, levensgevaarlijk.  Jaarlijks vallen er nog steeds doden onder de wandelaars die de klim aan gaan. Wanneer je echter, zoals ik, een heldere, zonnige dag uitzoekt, valt het reuze mee. En je wordt beloond met een fantastisch uitzicht over de Schotse Hooglanden!

De nacht voorafgaand aan de klim slaap ik in het Glen Nevis Hostel, aan de voet van de berg. Na een goede nachtrust gaat al om half zes de wekker, zodat ik om zes uur het pad naar de Ben Nevis in sla. Het kan beginnen! Onderaan de berg staat een groot waarschuwingsbord, waar alle gevaren van deze berg nog eens opgesomd worden. Veiligheidshalve heb ik aan het hostel gemeld dat ik in mijn eentje de Ben Nevis ga beklimmen.

Stilte, verlatenheid en prachtige natuur

Het eerste stuk bestaat uit rotsachtige bodem en loopt niet gemakkelijk, je moet voortdurend kijken waar je je voeten neerzet. Omdat de zon nog niet over de berg komt, is het ook fris. Ik heb mijn warme fleecetrui dan ook echt nodig. Zelfs om zes uur ’s ochtends ben ik niet de enige bergbeklimmer. Achter mij lopen een paar Engelssprekende heren, die echter niet zo snel vorderen. Al snel sterven hun stemmen meer en meer weg.

Ik geniet van de stilte om mij heen, de verlatenheid en de prachtige natuur! En als ik ineens een paar herten ontdek, die rustig naast het pad staan te grazen, besef ik dat het vroege opstaan beloond wordt! Rond half acht zoek ik een grote steen voor de eerste pauze en het nuttigen van een ontbijt. Vanaf nu krijg ik een makkelijker pad, wat het lopen een stuk minder zwaar maakt.

Achter mij is nog een eenzame wandelaar opgedoken, aan wie ik bij een lastige splitsing toch maar even de weg vraag. Ik wil immers niet graag aan de moeilijke en gevaarlijke noordkant belanden! In het Engels spreek ik hem aan en we bespreken de route. Na een paar zinnen over en weer merk ik ineens dat zijn tongval toch wel wat Nederlands klinkt…:-) en gaan we maar gewoon in het Nederlands verder!

Sneeuwveld op de top van de Ben Nevis

Om acht uur ben ik halverwege, waarmee ik heel tevreden ben; ik lig dus keurig op schema. Vanaf hier wordt het een stuk zwaarder, het klimmen wordt steiler en hoog boven mijn hoofd zie ik de route omhoog zigzaggen. Het pad is hier smal en bestaat uit losliggende keien wat heel zwaar loopt en ik moet dan ook goed uitkijken waar ik loop. De andere Nederlander loopt steeds in de buurt maar we geven er allebei de voorkeur aan om zonder gezelschap te lopen. En o, wat het is hier mooi! Bij elke haarspeldbocht wordt het uitzicht mooier en mooier; de toppen van de Schotse Hooglanden omringen mij en ik geniet van het ochtendzonnetje dat deze bijzondere Schotse wereld nog mooier maakt!

En dan ineens sta ik voor een enorm sneeuwveld, dat ik over moet steken. Voorzichtig zet ik de eerste stappen maar het valt mee met de gladheid en met mijn wandelschoenen kom ik er prima doorheen. Vanaf nu wijzen stapels stenen de weg en zo bereik ik om 10 uur de top! Best wel een beetje trots want in vier uur omhoog is zeker niet de langzaamste tijd! Ondanks dat het fris is op de berg, houd ik het bij een korte broek en ik neem hier dan ook de tijd om van het fenomenale uitzicht te genieten en genoeg foto’s te maken!

De afdaling

Na een half uurtje wordt het me toch te koud en begin ik aan de afdaling. Eerst weer het sneeuwveld door, wat ook naar beneden wel goed te doen is en dan het lastige stuk met de losliggende stenen. En dan is het zwaar, loodzwaar! Allereerst al omdat ik mijn echte bergschoenen in Nederland heb gelaten (die dingen zijn zo lomp!) en met gewone wandelschoenen loop. En op de losliggende stenen is het echt een beetje glibberen. Het is inmiddels druk op de berg; het pad is goed te herkennen aan het gekleurde lint wandelaars. Wat ben ik blij dat ik ’s ochtends vroeg ben ga lopen in plaats van in deze file terecht te komen!

De vermoeidheid slaat ook toe en zo maak ik ineens een schuiver over een paar losse stenen, waardoor ik, onder het toeziend oog van twee Duitsers, struikel. Ze schieten behulpzaam toe maar dat maakt het alleen nog maar gênanter, dus ik wimpel hun hulp af. Even op een grote steen uitrusten is echter geen verkeerd idee…

Het is ontzettend warm in de brandende zon, die lijkt te weerkaatsen op de grijswitte stenen. Het hostel zie ik heel diep in het dal liggen maar lijkt nauwelijks groter te worden. Zelfs het laatste stuk is extra zwaar omdat je niet gewoon loopt maar steeds een rotsblok uit moet zoeken waar je je voeten op kunt zetten. Alles doet pijn, mijn benen branden en mijn waterfles is leeg als ik eindelijk in het dal de brug bij het hostel over strompel. Onder de brug is een groot blok steen, waar ik ga zitten en mijn schoenen uit doe. Het ijskoude water van de Nevis is heerlijk verkoelend aan mijn voeten!

Bucketlist

Maar wat ben ik trots dat ik het gehaald heb! Over de afdaling heb ik, ondanks mijn gestrompel, toch maar zo’n drie uur gedaan, zodat de totale trip uiteindelijk op een kleine acht uur uitkomt.

Helaas zijn nagenoeg alle accommodaties in Fort William deze nacht volgeboekt, zodat ik nog met de bus en trein naar een ander dorp moet. Douchen in het hostel mag helaas niet als je al uitgecheckt, dus in een donker halletje schiet ik snel een schoon shirt aan en loop met mijn backpack op de rug naar het naastgelegen restaurant om eerst maar een welverdiend colaatje te nemen. De bus naar Fort William rijdt niet heel frequent dus dan maar lekker op een zonnig terras uitblazen van deze pittige tocht!

De volgende dagen blijft alles pijnlijk; pas na drie dagen kan ik weer mijn eerste serieuze wandeling maken. Maar dat was het meer dan waard; de Ben Nevis kan van mijn bucketlist af!

De Ben Nevis – Praktisch

In Fort William zijn veel accommodaties. De Ben Nevis ligt echter wat dieper in het dal en is niet eenvoudig met openbaar vervoer te bereiken. Het Glen Nevis Hostel is daarom een ideale locatie om de nacht voor de beklimming door te brengen. Vanuit hier kun je namelijk direct met je wandeling beginnen. Bovendien is het een prachtig plekje, midden in de natuur. Voordat je vertrekt kun je bij de receptiebalie van het Glen Nevis Hostel melden dat je gaat wandelen, zodat ze in de gaten houden of je op tijd terug bent. 

De Ben Nevis Inn is een fantastisch restaurant, op loopafstand van het hostel. Wanneer je hier op het terras zit, waan je je in een Oostenrijkse berghut!

De Ben Nevis is vaak in wolken gehuld; er wordt gezegd dat de top slechts één op de 10 dagen helder is. Ik heb dus enorm geluk gehad maar wees hier wel op voorbereid. Daarnaast is het een hele populaire berg; er wordt gezegd dat er ruim 100.000 mensen per jaar de Ben Nevis beklimmen. Zoek je een wandeling in alle rust en stilte, vraag je dan af of de Ben Nevis een geschikte wandeling voor jou is.

Nog meer zien en doen in Schotland?
Vanuit Fort William gaat de Road to the Isles naar Mallaig, vanaf waar je de boot naar Skye kunt nemen. Langs de Road to the Isles is er veel moois te zien en ook Skye is zeker de moeite waard!