“They’re what I lost, they’re everything I want to be.”
Eerder deze week stonden we wat beteuterd voor de kassa van onze lokale bioscoop. We wilden graag de film ‘Sully’ bezoeken, maar de elektronica in de zaal was kapot. En dus konden we onverrichter zake weer naar huis. Omdat Sully later deze week niet meer draaide, besloten we op een andere avond voor de film ‘The Girl on the Train’ te gaan. Het boek heb ik al eerder gelezen, en een review over geschreven, dus een bekend verhaal.
Het boek speelt zich af in Londen; de film om een of andere reden in New York. Verder volgt de film heel trouw de verhaallijn van het boek, wat ik zelf altijd wel prettig vind.
Het verhaal
Rachel reist dagelijks met de trein naar haar werk. Door werkzaamheden stopt de trein regelmatig bij Rachels voormalige huis, waar ze ooit met haar ex-man Tom woonde. Vanuit de trein ziet Rachel op het balkon van het buurhuis de jonge Megan, in een omhelzing met een man die niet haar echtgenoot is. Een dag later blijkt Megan vermist te zijn, juist op de avond als Rachel flink aangeschoten door haar oude woonwijk loopt.
Rachel besluit naar de politie te gaan maar die neemt haar niet heel serieus. En dus gaat Rachel, bij gebrek aan een baan en getriggerd door Megans vermissing, zelf maar op onderzoek uit. En zo komt ze dichter en dichter bij de waarheid maar of dat nu zo positief is?
“I saw her, I saw her from the train”
Wat vind ik van de film?
Omdat ik het boek al kende, was de film goed te volgen. Maar Jeroen, die het boek niet gelezen had, vond met name de eerste helft van de film erg ‘weird’. De eerste helft is inderdaad ook erg rommelig: er wordt vanuit het oogpunt van drie vrouwen (Rachel, Megan en Tom’s nieuwe echtgenote Anna) gefilmd, terwijl er ook nog eens gebruik gemaakt wordt van veel flashbacks. Daardoor wordt het een wat onsamenhangend geheel, waar je alleen overzicht houdt als je het vervolg van het verhaal een beetje kent. Maar tegelijk is de echte spanning wel uit de film als je al weet hoe het afloopt.
Emily Blunt speelt naar mijn idee behoorlijk geloofwaardig als een trieste, alcoholverslaafde vrouw. De politie neemt haar niet serieus (ziet haar eerder als verdachte) en dat kun je ze ook niet helemaal kwalijk nemen. De ellende spat als het ware van het doek af… Ook de andere acteurs doen het niet heel slecht en dat maakt dat The Girl on the Train toch nog wel de moeite waard is om te zien.
Ik weet niet waarom er gekozen is voor New York in plaats van Londen, maar het levert in ieder geval wel fijne najaarsbeelden op. Het is voortdurend grauw en kouwelijk weer in de film en dat maakt het tot een heerlijke film voor dit najaar! Bovendien geeft het de film net nog dat extra duistere sfeertje mee dat bij het toch wel naargeestige verhaal hoort.
Samenvatting ‘The Girl on the Train’
Kort samengevat is de film een tikje te rommelig, met name de eerste helft. Na de pauze versprong het verhaal wat minder en kwam er meer lijn, en daardoor ook meer spanning in. Wie het boek kent, zal de film voorspelbaar vinden; wie het boek niet kent, zal de film wellicht als ‘nogal wazig’ beoordelen. Het is geen film die je echt gezien moet hebben, maar toch wel aangenaam vermaak op een herfstachtige avond!
Geef een reactie