Voor de diepzinnige verhaallijn moet je niet naar de Mamma Mia-films gaan. Wel voor de aanstekelijke ABBA-muziek, die er vanzelf voor zorgt dat je met je voeten mee tikt tijdens de film. Tien jaar geleden was de film ‘Mamma Mia’ een groot succes. Ik ging naar het vervolg: ‘Mamma Mia! Here we go again’.

Om even ons geheugen op te frissen: in de eerste Mamma Mia-film ontdekte Sophie (gespeeld door Amanda Seyfried) via het dagboek van haar moeder Donna (Meryl Streep) dat ze wel drie mogelijke vaders had. Stiekem liet ze alledrie de mannen naar het idyllische eiland Kalokairi komen, om vervolgens er achter te komen dat ze ze alledrie wel als vader wilde. Deze hele zoektocht ging gepaard met veel romantiek, wilde feestjes, zomerse tafereeltjes en natuurlijk volop muziek van ABBA.

In ‘Mamma Mia! Here we go again‘ komen we nagenoeg alle hoofdrolspelers uit de eerste film weer tegen. Alleen Donna heeft de tand des tijds niet overleefd, waar gedurende de hele film over gesnotterd en gesnift wordt. Onder meer door (een sterk vergrijsde) Pierce Brosnan, een van mijn favoriete acteurs uit de films! In de tweede Mamma Mia-film wordt echter ook teruggegrepen naar waar het allemaal begon: de romances van een jonge Donna met Harry, Bill en Sam. Donna is net afgestudeerd en reist in haar eentje via Parijs naar het Griekse Kalokairi. Daar brengen de drie mannen stuk voor stuk haar hoofd op hol.

Tegelijk springt de film regelmatig terug naar het heden, waar Sophie probeert haar moeders droom waar te maken door het hotel weer te openen. De grand opening lijkt echter letterlijk en figuurlijk door een storm in het water te vallen en ook in haar eigen leven heeft Sophie niet alles op de rit.

Wat vind ik van ‘Mamma Mia! Here we go again’?

Eerlijk is eerlijk, was de eerste film al een tikje oppervlakkig, deze tweede film heeft helemaal een flinterdun verhaaltje. Het is duidelijk dat het doel was om zoveel mogelijk ABBA-liedjes in de film te stoppen. En om die aan elkaar te rijgen, probeert men er nog een verhaaltje uit te persen. Halverwege de film laat ook Sophie’s oma (Cher) zich nog invliegen, maar ook dit wordt niet uitgewerkt en laat vooral veel losse eindjes achter. Sophie lijkt in eerste instantie boos op haar oma te zijn, maar twee shots later wordt er liefdevol geknuffeld. Kortom, oma voegt weinig aan de film toe maar gelukkig hebben we dankzij Cher nu wel een mooie uitvoering van ‘Fernando’.

Ook in deel 2 van Mamma Mia zitten weer genoeg hilarische momenten, vooral met Donna’s vriendinnen Tanya en Rosie, die echt waanzinnig grappig blijven. Ook was goed te zien dat de acteurs ook allemaal tien jaar ouder zijn geworden: Amanda Seyfried oogt een stuk volwassener dan in de eerste film en ook bij haar vriendje Sky (Dominic Cooper) bleef de tijd niet stil staan. Over het grijze haar van Pierce Brosnan had ik het al gehad, en over de tien jaar oudere Bill Anderson (Stellan Skarsgård) viel ik in eerste instantie helemaal van mijn stoel…

Aan Lily James, de actrice die de jonge Donna speelt, moest ik in eerste instantie wennen, maar ze speelde toch wel goed.

Onbekende nummers

De film eindigt terwijl ik het gevoel had dat het echte verhaal nog moest beginnen. Maar ach, je gaat ook niet naar Mamma Mia om een serieuze film te zien. Je gaat vooral voor het heerlijke zomerse sfeertje en de ABBA-muziek. Wat dat laatste betreft: er zijn heel wat onbekendere nummers in gestopt zoals ‘Why did it have to be me?’, ‘My love, my life’ en tranentrekker ‘One of us’. Natuurlijk komen ook de overbekende hits, zoals Dancing Queen en Mamma Mia nog wel voorbij. Maar ook de onbekende nummers in deze film zijn echte pareltjes. Wel jammer dat de op de soundtrack genoemde ‘The day before you came’ het niet gehaald heeft! Dat de acteurs vooral acteurs zijn en geen zangers, maakt de muziek in de film alleen maar leuker.

Ja, ook in deel 2 is Mamma Mia! af en toe zwaar over de top, maar geef je er gewoon aan over. Leun achterover in je stoel en tik met je voet lekker mee met de muziek!