‘Het fijne gezicht van Fliss verzachtte, haar ogen werden groter en haar lippen krulden omhoog. Onwillekeurig had Maria snel een blik op Hal geworpen en gezien dat ook zijn gezicht glansde van liefde; alsof iets onzichtbaar maar tastbaar tussen hen hing.’
In veel recensies wordt Marcia Willett in één adem genoemd met Maeve Binchy en Rosamunde Pilcher. Omdat ik van deze twee auteurs alle boeken verslonden heb, was ik erg benieuwd naar de boeken van Marcia Willett.
Op mijn e-reader las ik de eerste twee delen uit de vierdelige Chadwick-serie: Een Tijd van Verwachting en ‘Een Veilig Thuis’.
Een tijd van verwachting
In ‘Een tijd van verwachting’ arriveren de drie kinderen Fliss, Mol en Susanna op een klein stationnetje in Devon, om bij hun grootmoeder in het landhuis ‘The Keep’ te gaan wonen. De ouders en oudste broer van de kinderen zijn kort daarvoor tijdens een overval in Kenia om het leven gekomen en de kinderen zullen vanaf nu bij hun oma Freddy gaan wonen.
Fliss is de oudste en waakt als een moedertje over haar jongere broertje en zusje. In ‘The Keep’ maakt ze kennis met haar neefje en nichtje (Hal en Kit), waarbij ze met name voor Hal diepe gevoelens ontwikkelt. Fliss is een echt familiemens en is pas gelukkig als ze in de vakantie van kostschool thuiskomt in ‘The Keep’, waar de hele familie weer bij elkaar is.
‘Fliss bleef even staan, keek over haar schouder naar de beukende, bulderende zee en wilde dat deze dag altijd zou blijven duren, dat de vakantie nooit ophield. Zuchtend draaide ze zich om en volgde de anderen over het pad omhoog, bedroefd in de wetenschap dat deze laatste kostbare dag bijna voorbij was; nu al vooruitblikkend naar de volgende keer dat ze allemaal weer samen zouden zijn.’
Sprong in de tijd
Mol is dusdanig getraumatiseerd door de gebeurtenissen in Kenia, dat hij lange tijd niet kan praten. Ondanks zijn angsten en problemen weet hij toch door te groeien tot aanvoerder op een onderzeeër en overwint daarmee zichzelf. Susanna (Sooz) is het jongste meisje, dat van het ongeluk in Kenia nauwelijks iets mee kreeg en daarom vrolijk door het leven fladdert.
Naast de kinderen en hun grootmoeder Freddy, die heimelijk een oogje op haar zwager Theo heeft (en hij op haar), worden ook de levens van de naaste familieleden gevolgd en die van het personeel van ‘The Keep’. Regelmatig maakt het boek een flinke sprong in de tijd en zo maken we de familie mee over een tijdspanne van zo’n vijfentwintig jaar.
Meerdelige serie
Het tweede deel ‘Een veilig thuis’ sluit naadloos aan bij ‘Een tijd van verwachting’. Fliss, getrouwd en zwanger, vertrekt voor lange tijd naar Hong-Kong en zal haar dierbare familie moeten missen. Mol gaat naar zee en ook Susanna trouwt.
Er is ook nog een derde en vierde deel van de Chadwick-serie.
Schrijfstijl van Marcia Willett
Marcia Willett is ongetwijfeld een natuurliefhebber want haar uitgebreide beschrijvingen van de natuur rond ‘The Keep’ zijn af en toe een beetje te overdreven en te langdradig. Als ‘scannend lezer’ ben ik razendsnel door de uitvoerige verhalen over fluitende vogeltjes en ruisende bomen heen, maar wie wel woord voor woord leest, zal dit boek al snel een tikje saai vinden.
‘Fliss had gekeken hoe de vogels onder haar cirkelden, toen ze op een avond in de vensternis zat en uitkeek over de vele prachtige, gekleurde weilanden en ronde heuvels die steeds verder in elkaar overgingen, in een mistige blauwe oneindigheid waar de zon onderging in een waterval van goud’.
Goed, bij dit soort zinnen haak ik al snel af!
Feuilleton
Het andere storende aan Willett’s schrijfstijl is de eindeloze herhaling. Soms vroeg ik me af of deze boeken ooit als feuilleton zijn geschreven, of dat Willett haar lezers een hoge mate van vergeetachtigheid toedicht… Sommige gebeurtenissen of feiten komen keer op keer terug, steeds met ongeveer dezelfde woorden en soms heeft Willett de neiging om te uitvoerig over iets te schrijven, wat met een paar woorden ook duidelijk was geweest.
Zo heb ik, meen ik, wel een keer of vijf, zes gelezen hoe blij zowel Freddy als Theo is dat zij hun gevoelens niet voor de ander uitgesproken hebben omdat dat alles zo complex zou maken. Het ‘bosje’ in de tuin, waar Mol ondanks zijn angst omheen rent, komt keer op keer terug, alsof Willett bang is dat haar lezers zo’n belangrijk onderdeel niet goed genoeg opgepikt hebben.
‘Mol wist – en Fox wist het ook – dat hij nog niet in zijn eentje rond het bosje durfde. Niet omdat het pad gevaarlijk was, maar eenvoudigweg omdat een diepgewortelde angst hem ervan weerhield om buiten het gezichtsveld te stappen van alles dat veilig was. Stel dat er in de schaduw van de bomen iets afschuwelijks op hem wachtte?’
Sowieso kan Mol niet genoemd worden zonder zijn altijddurende angst voor de veiligheid van zijn familieleden te benoemen, net zoals bij Fliss keer op keer haar sterke hang naar de familie vermeld moet worden. Het eindeloze gemijmer van Freddy (vooral achter de piano) over alle familieleden, waarbij steeds weer de hele historie weer de revue passeert, maakt het boek onnodig langdradig en haalt voortdurend de vaart er uit.
Too much
De reden waarom ik toch door bleef lezen, is vooral omdat ik toch benieuwd was hoe de levens van de jonge Chadwicks zouden verlopen. Als je de vele, vele herhalingen en de uitgebreide beschrijvingen van de ruisende bossen en blauwe luchten negeert, is het eigenlijke verhaal best leuk om te lezen.
Je wilt toch weten of Fliss en Hal elkaar uiteindelijk krijgen, hoe het Mol verder vergaat en hoe het leven op ‘The Keep’ verder gaat. Misschien wel vooral omdat het fantastisch moet zijn om in zo’n oud, Engels landhuis op te groeien en je dit helemaal voor je ziet!
Maar om Marcia Willett op één lijn te zetten met Maeve Binchy en Rosamunde Pilcher, gaat mij veel te ver! Het is juist de kracht van deze laatstgenoemde auteurs dat zij met een half woord een heleboel duidelijk kunnen maken, waar Marcia Willett keer op keer de herhaling zoekt. Daardoor wordt het een beetje too much allemaal en dat doet duidelijk afbreuk aan deze boeken!
Geef een reactie