Ouderkerkerplas 2018: Mijn eerste triatlon!

In een opwelling had ik me eerder deze zomer ingeschreven voor de triatlon Ouderkerkerplas. Zwemmen, fietsen en hardlopen zijn immers sporten die ik, los van elkaar, al af en toe doe. Een triatlon leek me dus een mooie stok achter de deur om deze zomer veel te sporten. Hoe verging mij deze eerste keer en hoe verloopt zo’n (eerste) triatlon?

Ik schreef me in voor de sprintafstand: 750 meter zwemmen (vergelijkbaar met 30 baantjes), 20 kilometer fietsen en 5 kilometer hardlopen. Tegen het zwemmen en fietsen zag ik niet zo op; ik zwem meestal 80 tot 100 baantjes en fiets altijd rondjes van minimaal 40 kilometer. Hardlopen is echter totaal niet mijn ding. Ik kan prima 5 kilometer rennen maar kan ik het ook met al een uur zwemmen en fietsen in de benen?

Vooraf maakte ik mij erg druk over kleding, want wat doe je nu precies aan met een triatlon. Dankzij Bikester.nl kreeg ik gelukkig een prachtige Dare2Tri trisuit, waar ik echt enorm blij mee was! Ik zou echt niet meer zonder kunnen!

Voorbereiding

Ik deed de triatlon om zo mijzelf te motiveren om lekker veel buiten te sporten deze zomer. Maar naarmate de tijd verstreek en de triatlon dichterbij kwam was er steeds wel iets wat tussen mij en veel sporten in kwam. Ik speelde veel tennistoernooien, ging een paar keer op reis en soms was het ’s avonds gewoon nog te warm om intensief te sporten. Zwemmen deed ik wel regelmatig. Tijdens mijn tripje Barcelona zwom ik bijvoorbeeld 80 baantjes als training. Ook zwommen we af en toe in het Haarlemmermeerse Bos.

Fietsen deed ik al wat minder frequent. Om goed te fietsen moet ik echt ritme opbouwen. Dus zou ik eigenlijk twee keer per week moeten fietsen of op de spinningbike. De afgelopen weken kwam er echter steeds wat tussen dus erg veel heb ik niet gefietst.

Hardlopen heb ik helemaal weinig gedaan. Eind juli nog een rondje van 4 kilometer en de zaterdag voor de triatlon nog een rondje van 5. Voor mij veel en veel te weinig als voorbereiding dus ik maakte mij serieus zorgen of ik de triatlon wel uit zou kunnen lopen.

En dan heb je nog de koppeltraining. We trainden één keer de zwemmen-fietsen-wissel en afgelopen woensdag deed ik de fietsen-hardlopen-wissel, die echt killing was! Al met al geen hele beste voorbereiding voor mijn eerste triatlon!

Doel

Door het gebrek aan goede voorbereiding besloot ik ook om mijn doel maar wat bij te stellen. Waar ik eerst nog als doel had om een aantal mensen achter mij te laten, wilde ik nu vooral gewoon de eindstreep halen. En dan het liefst niet als allerlaatste, een kwartier nadat de vorige binnengekomen was… 🙂

Ik maakte wat inschattingen van mijn tijden en besloot dat het hoofddoel was om binnen de twee uur binnen te zijn. Mijn streeftijd was 1 uur 50. Ik zag in de uitslagen van vorig jaar dat de laatste dame er 2:01 over deed dus dat leek me een mooie richttijd om in ieder geval niet laatste te worden!

Aan de start van de Ouderkerkerplas Triathlon

Op 18 augustus gingen we, toch wel bibberend van zenuwen, naar Ouderkerk. Een teamgenootje van mijn tennisteam deed gelukkig ook mee, zodat ik niet alleen was, echt superfijn! En natuurlijk ging Jeroen als trouwe supporter mee, waar ik ook heel blij mee was!

We registreerden ons na binnenkomst en gingen aan de kant in het gras de inhoud van de envelop eens bekijken. Startnummer aan de elastieken band vastmaken en stickers op onze helm en tas plakken. Ondertussen konden we mooi zien hoe het zwemnummer in zijn werk ging omdat de Olympische afstand net begon. Daarna zetten we onze fiets in de wisselzone klaar, schoentjes en spullen er naast en even goed kijken waar we er in en uit moesten. Je moet uiteraard niet tijdens de wedstrijd hoeven zoeken naar je fiets! Ik zocht wat oriëntatiepunten uit en stippelde mijn route uit.

Daarna liep ik met Jeroen richting het startvak waar we elk moment konden beginnen. Met nog een minuutje te wachten, ontdekte ik ineens dat ik helemaal vergeten was om de enkelband met chip om te doen. Stress!! In paniek snel naar de wisselzone terug gerend, enkelband uit mijn tas gehaald en weer terug gerend, waar ik precies op tijd was voor de briefing! Zonder chip zou er namelijk geen enkele tijd geregistreerd worden!

Van start! 750 meter zwemmen!

We kregen in het startvak een duidelijke briefing, waarbij de hele route met ons doorgenomen werd. Hoewel ik het al op papier goed bestudeerd had, was het toch fijn om nog even een heldere uitleg te krijgen. Daarna was het aftellen met een lekker muziekje er bij. Hoe nerveus ik van tevoren was, zo rustig was ik voor de start. Ik kon er nu toch niets meer aan veranderen en ik ging er gewoon voor!

Ik hoorde geen startschot maar iedereen begon te rennen dus ik ging er maar achteraan! Het water was eerst ijzig koud maar na een paar slagen warmde ik al snel op. Sommigen zwommen met een wetsuit maar dat leek me echt veel te warm!

De groep met borstcrawlers zwom al snel vooruit, maar ik merkte tot mijn grote verbazing dat ik uitstekend mee kon komen met de groep schoolzwemmers. Sterker nog, ik haalde de een na de ander in en lag uiteindelijk redelijk voorin de schoolzwemgroep. Om energie te sparen zocht ik een andere snellere zwemmer op om daar achter te blijven.

Na 375 meter zwemmen moesten we een klein stukje over het strandje rennen om opnieuw het water in te duiken. Daar merkte ik hoeveel energie het zwemmen kostte en sommige zwemmers, die ik in het water inhaalde, renden hier gewoon weer langs me op. Maar goed, er zaten er nog genoeg achter mij! Ergens uit het publiek hoorde ik Mascha roepen: “Je doet het hartstikke goed!”

Toen ik voor de tweede keer uit het water kwam om naar de wisselzone te rennen, keek ik snel op mijn sporthorloge. 19 minuten!! Dat was al vier minuten sneller dan mijn ingeschatte tijd. Wat een fantastisch begin!

Tweede onderdeel: 20 kilometer fietsen

In de wisselzone had ik alles klaargelegd om zo snel mogelijk door te kunnen. Maar ik was helemaal kapot van het zwemmen dus heb toch redelijk rustig aan gedaan om ondertussen weer een beetje op adem te komen. Met een flesje water snel het zand van mijn voeten spoelen, sokken, schoenen en fietshandschoenen aan, bril en helm op en gaan… Het startnummer vergeten, dat tijdens het haasten van mijn stuur gleed. Gelukkig liep Mascha net een stukje mee en die bracht het nummer achteraan zodat ik toch officieel met rugnummer van start ging.

Er stond een behoorlijke wind dus het eerste stuk was pittig. Toch viel het mij alles mee en ik kon al snel in een lekker tempo komen. En ook hier haalde ik tot mijn verbazing nog wat andere dames in! Ik werd zelf ook volop ingehaald maar dat waren allemaal snelle kerels met flitsende tijdritfietsen. Daar had ik wel vrede mee….! Sterker nog, ik genoot echt van het fietsen!

Ik moest vier rondjes van 5 kilometer wat ideaal was. Jeroen zat op het dijkje, op een stuk waar ik net fors wind mee had en lekker op mijn grote verzet kon doortrappen. De eerste ronde had ik hem daar helemaal niet verwacht, dus ik was verbaasd toen ik hem ineens hoorde roepen!

Ik fietste vier constante rondjes van 10 minuten per 5 kilometer en haalde zo een gemiddelde snelheid van boven de 28 km/uur. Voor mijn doen prima! Het laatste stuk had ik weer wind mee, maar ik besloot om niet opnieuw in een groot verzet te fietsen maar juist in een klein verzet, om zo verzuring tijdens het lopen tegen te gaan. Snel weer de wisselzone in, fietsschoenen uit, hardloopschoenen aan, helm, bril en fietshandschoenen dumpen, rugnummer draaien naar mijn buik en ik was er klaar voor!

Hardlopen – 5 kilometer

Dit was het onderdeel waar ik het meest tegen op zag. Ik vind hardlopen echt niet leuk, ben er ook niet goed in en al helemaal niet als ik al ruim een uur intensief aan het sporten ben! Snel nog een sportgel naar binnengewerkt en toen in een rustig tempo begonnen met rennen. Tenminste, het voelde alsof ik heel sloom liep en bijna stilstond. Maar mijn sporthorloge gaf steeds een tempo van bijna 9 kilometer per uur aan.

Jeroen liep mee en maakte wat foto’s dus ik riep naar hem ‘ik ga te hard, ik moet rustiger doen!’. Maar op een of andere manier kreeg ik de snelheid er niet uit, terwijl ik voor mijn gevoel echt geparkeerd stond. Ik besloot dat de meting van mijn horloge het waarschijnlijk niet goed deed. Maar toen ik bij het bordje van de eerste kilometer was, berekende ik snel mijn tijd en zag dat ik toch wel supersnel liep, ondanks dat dit niet zo voelde. Het voelde namelijk superberoerd. De kramp schoot in mijn kuiten en ik moest nog een héél eind…

Op weg naar de finish

Ik sprak met mijzelf af dat ik na 7 minuten rennen wel een half minuutje mocht lopen. Dat is iets wat ik ook altijd doe als ik zelf aan het hardlopen ben. Maar…na 7 minuten ging het eigenlijk nog best lekker dus ik bleef gewoon doorrennen. En waar ik normaal maximaal 15 minuten kan rennen zonder te gaan lopen, hield ik het nu gewoon vol tot 24 minuten!! Daar besloot ik om mijzelf een half minuutje lopen te gunnen voor ik aan het laatste stuk begon. Een meisje haalde me in en riep ‘Come on, you can do it!’
‘I know!’ riep ik terug, want ja, ik wist dat ik hem inderdaad ging halen!

En toen bereikte ik de lange steiger, die over de Ouderkerkerkplas naar de finish leidt. Het halve minuutje rust had goed gedaan dus ik kon zelfs nog mijn tempo verhogen tot boven de 9 km/uur! Het liep echt heerlijk dankzij het verkoelende windje op het water en de steeds dichterbij komende finish.

In de mensenmassa probeerde ik Jeroen te ontwaren maar ik zag hem pas toen ik bijna gefinisht was. Nog tien stappen en ik was gefinisht!! Ik had het gehaald! Iemand hing een medaille om mijn nek, klopte mij op de schouder maar ik stond alleen maar over het hek gevouwen uit te hijgen. Jeroen toverde een prachtige bos zonnebloemen tevoorschijn en toen drong het tot mij door: ik heb het echt gedaan!

Heel tevreden! 1:43:05

Tijdens de finish zag ik in een glimp een tijd op het bord staan, maar ik moest twee keer kijken voor ik het geloofde! 1:43:05 was mijn eindtijd! Ik had zelf onderweg al zitten rekenen en ik dacht dat ik nog bijna moest gaan sprinten om binnen de twee uur te blijven. Ergens had ik dus een flinke misrekening gemaakt, maar o, wat was ik blij met mijn tijd!

Hoewel het lopen wel echt heel zwaar was (voor mij dan!), vond ik overall de triatlon wel meevallen. Met name het fietsen en zwemmen was ontzettend genieten, omdat ik zonder al te veel inspanning gewoon met de rest mee kon komen. Ik hoefde niets te forceren of helemaal tot het naadje te gaan om bij te blijven, dus dat was heel relaxt.

Dat het lopen niet mijn ding is, bleek ook wel uit de uitslagenlijst… Met het zwemmen had ik de 86e tijd (van alle 106 gefinishte dames), met het fietsen zelfs de 79e tijd, maar met lopen de 103e tijd… Daarmee eindigde ik uiteindelijk op de 95e plek.

Mijn doel was echter ruimschoots behaald: ik ben superblij met deze tijd en heb ook nog eens 13 dames achter mij gelaten (in plaats van eentje, wat mijn oorspronkelijke doel was!). En dat zonder echte serieuze voorbereiding, dus stiekem ga ik dan al denken wat er niet mogelijk is als ik wèl gewoon fanatiek ga trainen!

Is een triatlon leuk?

Over dat antwoord hoef ik geen seconde meer na te denken. Ja, een triatlon is fantastisch! De eerste keer is echt wel spannend, vooral omdat je aan zóveel dingen moet denken: kleding, spullen, wisselzones, chip, startnummer….voor je het weet vergeet je dus iets. Maar als je het eenmaal hebt gedaan en je weet hoe het werkt, dan wil je gelijk weer een keer!

Ik vond de sfeer bij de Ouderkerkerplas Triatlon echt waanzinnig! Alle vrijwilligers die langs het parcours stonden, moedigden de deelnemers aan en klapten als we langskwamen. Ook volslagen onbekende supporters stonden langs de kant te klappen en te roepen als ik langskwam, hoe tof was dat!

Het parcours vond ik ook erg mooi, zeker de hardlooproute. De aankomst over de lange steiger is waanzinnig, maar ook daarvoor loop je door een heel mooi gebied. Het fietsrondje vond ik ook superleuk, liever vier keer 5 kilometer dan één lang rondje van 20 kilometer, want nu kon je mooi aftellen. Bovendien is dit voor het publiek veel leuker!

Triatlon versus tennis!

Wat ik superleuk vind aan de triatlon, is dat je het helemaal alleen doet. Het gaat echt om jouw eigen kracht, je eigen kunnen. Als ik een tenniswedstrijd speel, hangt het heel erg af van mijn tegenstander. Heb ik een goede tegenstander, dan verlies ik. Speel ik tegen een mindere tegenstander, dan heb ik juist kans om te winnen.
Bij een triatlon ben je zo goed als je zelf op dat moment bent. Je kunt hoogstens de tegenwind op de fiets de schuld geven :-), maar verder doe je het allemaal zelf.

Ook vind ik het heerlijk om een sport te doen waarbij het echt om uithoudingsvermogen en conditie gaat. Ik speelde dit voorjaar een tenniswedstrijd, die ik binnen 50 minuten won. Natuurlijk was ik blij dat ik won, maar ik had nog heel wat energie over. Eigenlijk was ik nog niet echt voldaan, want ik win liever in een slopende driesetter van drie uur!

Bij de triatlon kom je echt helemaal uitgeput en uitgeblust over de finish, maar hoe lekker is dat! Om te weten dat je klaar bent voor vandaag, dat je een prachtige finisher-medaille om je nek gehangen krijgt en dat je het gewoon gepresteerd hebt!

Mijn volgende triathlon?

Het leuke van de Ouderkerkerplas triatlon vond ik ook dat deelnemers weliswaar fanatiek waren, maar dat er ruimte is voor iedereen. Ook al zwem je achteraan en word je door iedereen ingehaald op de fiets en tijdens het lopen…het maakt niet uit! Je wordt aangemoedigd, je krijgt een medaille en je hebt evengoed een mooie prestatie. Ik hoorde mensen zeggen dat ze geen triatlon doen omdat ze niet kunnen zwemmen. Dat is echt geen reden om niet mee te doen! Geef het een kans en je gaat er echt van genieten!

Ik ben intussen al aan het kijken wat mijn volgende triatlon wordt. Ik twijfel nog over die van de Haarlemmermeer, omdat die in het voorjaar is en ik liever zonder wetsuit zwem. Volgend jaar Ouderkerkerplas ga ik sowieso weer meedoen en mijn ultieme doel is nu om de Olympische afstand volgend jaar in Apeldoorn te gaan doen! De Olympische afstand is twee keer zo ver als deze dus daar moet ik wel even serieus voor gaan trainen! Maar ik heb er nu al zin in! En heel, heel stiekem gluur ik al met een half oog naar de triathlon van Barcelona, dus wie weet, ooit!