“Natuurlijk wil ik het niet. Maar je moet het wel doen.”
Tilly van Hall
De trailer van ‘Bankier van het verzet’ zag er zo indrukwekkend uit dat we al snel na het uitkomen van deze Nederlandse film naar de bioscoop gingen. De film vertelt het relatief onbekende verhaal van oorlogsheld Walraven van Hall.
Het verhaal
De broers Walraven van Hall (gespeeld door Barry Atsma) en Gijs van Hall (Jacob Derwig) zijn bankiers tijdens de Tweede Wereldoorlog. Tijdens de oorlog zamelden ze miljoenen guldens in, die gebruikt werden voor het verzet tegen de Duitse bezetting. Dankzij hun kennis en netwerk weten de broers diverse banken over te halen om geld te lenen. Met dit National Steunfonds (NSF) worden zo’n 150.000 mensen geholpen en dit wordt ook wel de ‘bank van het verzet’ genoemd.
Ook de grootste bankfraude uit de Nederlandse geschiedenis werd door de broers Van Hall bedacht en uitgevoerd. In de kelder van De Nederlandsche Bank werden schatkistpromessen (schuldbewijzen) omgeruild voor vervalsingen waarmee er ruim 50 miljoen gulden binnengehaald werd voor het NSF. Een riskante onderneming omdat de bank op dat moment geleid wordt door NSB-er Meinoud Rost van Tonningen.
De nazi’s zijn naarstig op zoek naar Walraven, de ‘bankier van het verzet’, die ze alleen onder de schuilnaam ‘Van Tuyl’ kennen. De tweede helft van de film vertoont vooral de klopjacht van de Duitsers op de mysterieuze ‘Van Tuyl’. Krijgen ze Walraven in handen?
Dit vind ik
De geschiedenis van Walraven van Hall leent zich er voor om een schitterende film neer te zetten. Hoewel het bankierswezen enigszins saai kan zijn, is er toch genoeg gebeurd rondom de Van Halls om een pakkende film te maken. En laat dat nu juist niet gelukt zijn…
Barry Atsma speelt de rol van Walraven overtuigend en het ligt dan ook niet aan zijn acteerwerk dat deze film de kijker niet echt raakt. De eerste helft van de film is wat rommelig en springt men van de hak op de tak. Wie de achtergrond van de film niet kent, moet goed het hoofd er bij houden want veel zaken worden zijdelings benoemd.
Wat mij het meest stoorde was dat de oorlogsgruwelen in de film erg dik aangezet werden. Er werd zo bewust op de emotie van de kijkers ingespeeld dat het gewoon hinderlijk werd. Er zijn diverse voorbeelden van duidelijk effectbejag, wat eigenlijk alleen maar averechts werkt.
De filmmakers hebben overduidelijk alle registers opengetrokken om een emotionele tranentrekker te maken en zijn daar helaas niet in geslaagd. Hoe ver ze daarin gingen werd wel duidelijk toen ik, na het zien van de film, dit artikel las. Verbijsterend en bovendien erg onnodig. De film deed mij een beetje denken aan The Zookeepers Wife. Ook een oorlogsfilm met veel potentie en een an sich goed verhaal, maar die toch niet weet te raken.
Bovenal jammer omdat Walraven van Hall een oorlogsheld is die heel wat beter verdient dan deze magere film!
Geef een reactie