Er wordt mij vaak gevraagd wat nu het mooiste was tijdens onze reis naar Argentinië en Chili. En hoewel alles op onze reis schitterend was, vond ik de regio rondom Tilcara toch wel het meest indrukwekkend! De waanzinnig mooie natuur met de hoge toppen van het Andesgebergte, de gekleurde bergen, de lemen huisjes, de ongelofelijk vriendelijke bevolking en bovenal het authentieke Argentinië wat je hier nog aantreft: ik vond het fantastisch!

De regio ten noorden van Salta was een onderdeel van de vierdaagse roadtrip die we in deze regio maakten. Eigenlijk zouden we zes dagen rondrijden, maar een gecancelde vlucht gooide roet in het eten. In een eerder blog schreef ik al over onze roadtrip ten zuiden van Salta; in dit blog pak ik de draad op en vertel ik over het vervolg!

De Ruta 9 ten noorden van Salta

Vanuit het verstilde bergdorpje Cachi rijden we op een dinsdagochtend via de indrukwekkende Cuesta del Obispo-pas terug naar Salta. In Salta tanken we even maar rijden dan door: voor de lunch is het nog iets te vroeg. In dit blogartikel kun je alles lezen over de stad Salta.

We besluiten om via de Ruta 9 naar het noorden te rijden. De Ruta 9 is een hele lange autoroute die vanuit Buenos Aires via Córdoba en San Miguel de Tucumán naar Salta loopt en vanaf Salta verder doorgaat naar boven, tot de Boliviaanse grens.

Een ‘toeristische route’

Als we vanaf Salta de Ruta 9 oprijden, schiet het gelijk al niet zo erg op. Het is hier nogal druk, met slome tractoren en ander bijzonder verkeer voor ons. Maar als we de bebouwing achter ons laten, zijn we ook al het andere verkeer kwijt. En al snel begrijpen we waarom: de Ruta 9 is geen weg die je graag rijdt! Voor ons als toerist is het wel een belevenis: van de uitgestrekte hoogvlaktes waar we die ochtend nog doorheen reden, rijden we nu ineens in een landschap dat nog het meest lijkt op een tropisch regenwoud.

De weg slingert aan één stuk door dus veel harder dan 40 km/uur kunnen we niet rijden. Tegenliggers komen we gelukkig bijna niet tegen maar toch is bij elke bocht voorzichtigheid geboden want je ziet tegemoetkomend verkeer pas op het laatste moment. De weg is soms niet veel breder dan een fietspad.

In het begin is het verrassende landschap nog leuk en interessant maar na de zeshonderdste bocht zijn we het gedraaid en geslinger wel een beetje zat… Uitzicht hebben we nauwelijks, ook niet omdat het weer hier in Salta heel anders is dan de zonnige hoogvlaktes van vanochtend: het is mistig en grijs.

Lunchen in El Carmen

Omdat al dat gedraai wel de nodige tijd kost, is het tegen 2 uur dat we de laatste bochten door zijn. We hebben wel zin in een lunch en El Carmen lijkt het eerste dorp te zijn waar restaurants te vinden zijn. We rijden een slaperig dorpje binnen, waar niemand te zien is. Siësta!

Op het uitgestorven dorpsplein parkeren we de auto en lopen een rondje langs de gesloten winkels en cafés. Er lijkt iets open te zijn, maar zij kunnen niet meer dan een ijsje aanbieden. Verderop is er een klein schimmig winkeltje, waar we wat koekjes en frisdrank in kunnen slaan: een alternatieve lunch wordt het vandaag!

Hoewel het dorpje echt uitgestorven is, vonden we het wel een erg leuke ervaring om mee te maken. Hier geen toeristen, maar echt het authentieke leven in Argentinië!

Naar Tilcara

Na onze korte tussenstop rijden we weer verder over de Ruta 9. We komen langs de grotere plaats San Salvador de Jujuy, die er druk en wat onaantrekkelijk uitziet. Daarna rijden we kilometerslang langs de droge rivierbedding van de beroemde Rio Grande, waar nu weinig ‘groots’ aan is.

Wanneer we onze weg vervolgen zien we in het noorden, waar we naar toe gaan, de lucht steeds blauwer worden. En zo laten we de grijze wolken rond Salta achter ons en rijden het zonnige gebied rond Purmamarca binnen. We kijken onze ogen uit naar de fantastisch gekleurde bergen die hier liggen: vol met mineralen: een prachtig landschap!

Het bekende Purmamarca (met de beroemde ‘berg met zeven kleuren’) laten we links liggen en we rijden direct door naar onze bestemming voor twee nachten: Tilcara. Daar verblijven we echt in een fantastische accommodatie: een lemen huisje met een schitterend uitzicht over de omgeving! Wow!

Hiken bij Uquia

Onze vriendelijke gastheer vertelt wat er allemaal te doen is in de omgeving. Hij raadt ons een prachtige hike aan bij Uquia, een stukje verderop noordwaarts.

Uquia zelf is al een heel mooi, authentiek dorpje in de bergen. We parkeren de auto bij de begraafplaats om te beginnen met de hike naar de Quebrada de las Señoritas. Achteraf blijkt dat de auto ook anderhalve kilometer verderop geparkeerd kan worden, bij de ingang naar de kloof.

Wandelen in de Quebrada de las Señoritas

Het is inderdaad een schitterende wandeling! De bergen zijn hier rood van kleur, alsof we in het Amerikaanse wildwesten zijn. Cactussen rijzen recht omhoog en het is hier enorm droog! Ook lopen we hier op zo’n 3000 meter hoogte, wat we behoorlijk aan onze ademhaling merken. Het tempo ligt dus erg laag want we moeten echt aan de hoogte wennen en de temperatuur loopt op naar zo’n 25-30 graden.

Er is niet echt een duidelijke wandelroute maar in de verte zien we andere wandelaars gaan dus die volgen we maar een beetje. We lopen door het droge, stoffige landschap tussen de cactussen door en zoeken onze weg. Uiteindelijk komen we in een smalle kloof terecht, waar de gekleurde rotsen hoog oprijzen. Schitterend!

Wellicht loopt het pad hier nog verder door, maar we zijn behoorlijk moe van de inspanning op hoogte in de droge hitte en hebben nog meer plannen voor vandaag, dus we lopen via hetzelfde pad weer terug naar de auto.

In het dorp lunchen we met empanadas bij het restaurantje Cerro las Señoritas: een bijzondere ervaring! Een heel authentiek adresje, het enige nadeel is dat we binnen moeten zitten, wat met dit heerlijk zonnige weer wel jammer is! Desondanks een aanrader!

‘De berg met de veertien kleuren’

Na de lunch rijden we door naar het dorpje Humahuaca, iets verderop. We besluiten om eerst door te rijden naar de berg ‘Cerro de 14 colores’ (de berg met de veertien kleuren) en om dan later Humahuaca zelf te bezoeken.

De weg naar het uitzichtspunt begint in Humahuaca. We steken de rivier over en slaan dan gelijk linksaf, de Ruta 73 op. Deze weg moeten we zo’n 18 kilometer volgen naar het uitzichtspunt.

Als we uiteindelijk op zo’n 4500 meter hoogte zitten zien we de afslag naar het uitzichtpunt (‘mirador’). Bij een dame bij de slagboom moeten we wat pesos betalen en dan rijden we even later de parkeerplaats op.

Uitzichtpunt op 4500 meter!

En daar wacht ons een waanzinnig mooi uitzicht! Aan de overzijde van het dal ligt de berg Hornocal, die ook wel de Cerro de 14 Colores genoemd wordt. Wat een bizarre kleuren en wat onwaarschijnlijk mooi!

Vanaf de parkeerplaats heb je een mooi uitzicht op de berg, maar je kunt ook nog zo’n 100 meter naar beneden wandelen. Wij doen dit ook, in de hoop een nóg mooier zicht op de berg te hebben. Hoewel dit eigenlijk tegenvalt, is het beneden wel wat rustiger dan boven en kunnen we daar rustig poseren voor wat foto’s met de berg op de achtergrond.

Lees ook dit blog over de ‘Cerro de los 14 Colores’

Humahuaca

Nadat we genoeg van dit bijzondere uitzicht genoten hebben, rijden we voorzichtig weer naar beneden. Dit lijkt toch wel wat makkelijker te gaan dan omhoog!

In Humahuaca parkeren we de auto en lopen we een rondje door het gezellige plaatsje. Op de markt worden allerhande lokale producten verkocht, zoals kleden, sjaals, tassen en andere felgekleurde souvenirs: erg leuk om te zien! We kopen nog wat prullaria voor het thuisfront en zoeken dan een gezellig restaurantje op voor een verfrissend drankje.

Hoewel er vanuit Salta wel de nodige tours naar Humahuaca gaan, zijn deze zo aan het einde van de middag allang weer weg en zijn er verder weinig toeristen in dit dorpje. Daardoor hangt er een heel fijn sfeertje en doet het dorp, ondanks de souvenirmarkt, heel authentiek aan.

Voor ons gevoel komen we echt ontzettend tijd tekort want we zouden hier dolgraag meer tijd door willen brengen!

Via de Ruta 52 naar de zoutvlaktes

De volgende ochtend moeten we helaas weer vertrekken uit Tilcara: we maken een uitstapje naar de zoutvlakte Salinas Grandes en moeten dan terug naar Salta. Vanaf daar nemen we de nachtbus naar San Pedro de Atacama in Chili.

Als we door Purmamarca rijden, zien we de ‘Cerro de los Siete Colores’ achter het dorp liggen: de berg met zeven kleuren. Maar wie de berg met veertien kleuren gezien heeft, is niet meer zo onder de indruk van deze zevenkleurige berg! 🙂 Omdat we al de nodige touringcars zien staan, slaan we Purmamarca dan ook over en rijden verder op de Ruta 52.

Cuesta de Lipan – een 4200 meter hoge bergpas

De Ruta 52 is al een belevenis op zich! Deze schitterende route is echt een pareltje en heel goed berijdbaar: de hele route is prachtig geasfalteerd. Het uitzicht verandert voortdurend en is echt waanzinnig mooi.

Het eerste deel van de weg na Purmamarca loopt redelijk rechttoe rechtaan door de vallei. Maar dan komen de haarspeldbochten en slingeren we de ene bocht na de andere door, steeds verder omhoog. Het uitzicht wordt steeds indrukwekkender: wat is dit mooi!

Op de top van de pas stoppen we even: het is hier bijna 4200 meter hoog! Even een fotomomentje voordat we weer verder rijden. Aan de andere kant van de pas dalen we weer af in een weids landschap.

Heel in de verte zien we de witte schittering van onze bestemming: de zoutvlaktes!

De zoutvlakte van Salinas Grandes

Wie de Uyuni-zoutvlakte in Bolivia gezien heeft, haalt waarschijnlijk zijn neus op voor deze kleine zoutvlakte in Argentinië. Maar voor ons, die nog nooit op een zoutvlakte geweest zijn, was het een bizarre en hele toffe ervaring!

De Ruta 52 steekt de zoutvlakte over en langs de weg vind je de parkeerplaatsen voor toeristen. We stoppen bij de eerste parkeerplaats, waar een ticketoffice, souvenirwinkeltjes en etenskraampjes staan. Ondanks dat ik een paar woorden Spaans geleerd heb, is het hier even lastig: hoe werkt het precies? Er is geen uitleg te vinden en de gidsen spreken geen woord Engels.

Uiteindelijk is er een vriendelijke Argentijn die voor ons wil tolken. Het is de bedoeling dat je een ticket koopt bij de balie. Vervolgens moet je een tijdje wachten tot je naam omgeroepen wordt. Dan wordt aangegeven waar je met de auto naartoe moet rijden, want je mag in je eigen auto de zoutvlakte op! De gids stapt bij één van de deelnemers aan de tour in de auto en wijst de weg.

Een tour over de Salinas Grandes

En daar gaan we dan: in een rijtje tuffen we achter elkaar over de zoutvlakte. Wat een supergave belevenis! Na een eindje rijden stoppen we bij de zoutbassins en daar volgt een uitgebreide uitleg over de zoutvlaktes. Daarna kunnen we foto’s maken.

Vanaf de zoutbekkens (waar het zout voor consumptie in verwerkt wordt) rijden we verder naar een open plek in de zoutvlakte. Hier vind je een schitterende weerspiegeling in het water dus ook een mooie plek voor wat foto’s. We moeten voorzichtig lopen want je kunt hier door het zout zakken en dan loop je een nat en zout pak op!

Nadat de nodige foto’s geschoten zijn, rijden we weer terug naar de parkeerplaats, waar we nog een lekkere quesadilla eten!

Ik schreef een uitgebreid blog over ons bezoek aan de Salinas Grandes, wat je hier kunt lezen.

Terug naar Salta

Voor ons was het helaas tijd om terug te rijden naar Salta. Het oorspronkelijke plan was om vanaf de Salinas Grandes de Ruta 40 op te rijden, die te vervolgen tot San Antonio de los Cobres en dan de Ruta 51 op naar Salta. Echter, de Ruta 40 is onverhard en we waren eigenlijk het slome gehobbel op de onverharde wegen wel een beetje zat. Onze kleine Nissan heeft het keurig volgehouden maar we wilden niet het risico lopen dat we ergens in de middle of nowhere zouden stranden met een lekke band. Daarom besloten we om de Ruta 52 weer terug te rijden naar Purmamarca en dan via de snelste route terug naar Salta. Lekker over asfaltwegen terug!

Het twee keer rijden van de Ruta 52 is trouwens zeker geen straf: nu zien we de bergpas van de andere kant en dat is zeker net zo mooi! Overigens zal ook de bus naar en vanuit Chili ons over deze pas brengen dus we hebben hem genoeg gezien tijdens de vakantie!

Uitstapje naar Lagunas de Yala

Omdat we ruim op tijd waren, besloten we op de Ruta 9, net voor San Salvador de Jujuy, nog een uitstapje te maken. Ik had op Google Maps een schitterend gelegen restaurant gevonden, hoog in de bergen bij een meertje. In het gehuchtje Yala slaan we rechtsaf en slingeren dan kilometers over een vreselijke onverharde hobbelweg naar boven. We wilden niet meer over onverharde wegen rijden, vertelde ik net? Dit was misschien wel één van de ergste wegen die we tijdens onze reis gereden hebben!

Zonder lekke band kwamen we gelukkig boven, om daar tot de ontdekking te komen dat het restaurant gesloten was…. Blijkbaar is oktober in Argentinië nog dusdanig laagseizoen dat niet alles open is. Er zat dus niets anders op om onverrichter zake terug te keren.

Vanaf hier was het een nogal saai stuk terug naar Salta, maar omdat we het gekronkel van het vervolgstuk van de Ruta 9 wilden omzeilen, reden we vanaf San Salvador door het vlakke laagland om. Uiteindelijk arriveerden we rond 6 uur in Salta, waar we de huurauto inleverden. Onze roadtrip zat er op: tijd voor een nieuw avontuur!

Het dorpje Tilcara

We verbleven in het dorpje Tilcara en dat was echt een perfecte keuze! Tilcara is net wat minder toeristisch dan Purmamarca, maar heeft wel fijne restaurants en een leuk centrum. Ook hier vind je elke dag een gezellige markt met de typische Andes-producten en we hebben hier echt leuke souvenirs gekocht!

Het centrum is heel knus en authentiek, met onverharde straten en lemen huizen. Omdat onze accommodatie op zo’n twee kilometer buiten het dorp lag en in het donker nogal lastig aan te rijden was, wandelden we ‘s avonds naar het dorp en lieten ons na het eten voor anderhalve euro door een taxi weer terugbrengen. Perfect!

Restaurant ‘El Nuevo Progreso’

Dit is echt een absolute aanrader om te dineren in Tilcara! Wat een ongelofelijk fijn restaurant en wat hebben we hier heerlijk gegeten! We kregen deze tip van onze gastheer en dit is echt een topadresje!

Het interieur is verrassend trendy, met veel kunstwerken aan de muur. Het eten is niet alleen ontzettend smaakvol maar wordt ook prachtig geserveerd door de uiterst vriendelijke bediening. Met uiteraard een heerlijke Argentijnse wijn er bij! Dit adres is een pareltje en ik kan je echt met klem aanraden om hier te dineren.

El Nuevo Progreso, Lavalle 351, Tilcara

Restaurant ‘Nazareno resto bar’

Reis je met een lager budget en wil je voor weinig geld toch prima eten? Wij hebben bij de Nazareno resto bar gegeten. Het is zeker geen hoogstaande cuisine maar we kregen toch prima eten voor heel weinig geld! Een leuk gedecoreerd adresje op de hoek van het marktplein.

Nazareno resto bar, Lavalle 600, Tilcara

Accommodatie in Tilcara

Wij verbleven in een lemen huisje van Cerrochico Lo del Frances: een topadresje! Toegegeven: Jeroen keek nogal benauwd toen de hobbelige weg ons naar de rimboe leek te leiden, maar toen we eenmaal gearriveerd waren, gaf hij toe dat ik echt een fantastische accommodatie uitgezocht had! 🙂

Op het terrein van Cerrochico Lo del Frances staan verschillende lemen huisjes: allemaal met een miniterrasje voor de deur. Vanaf hier kijk je over de Rio Grande en het omliggende Andesgebergte uit. Er is een zwembad aanwezig (te koud in oktober!) en een mooi receptiegebouw met lounge. En de bonus: er lopen twee schattige alpaca’s rond!

De ontvangst is heel vriendelijk en we kregen volop uitleg over wat er allemaal in de omgeving te doen is. En hoewel het een stukje lopen was naar het dorp, was het toch wel heel fijn om in deze rustige omgeving te overnachten!

Tilcara en omgeving: een aanrader?

De allerbelangrijkste tip: trek genoeg tijd uit voor deze streek! Wij kwamen op dinsdagmiddag aan en moesten donderdagochtend alweer door en dat was echt te kort! De sfeer in deze regio is zó relaxt en zo authentiek dat je je hier echt het liefst een week wilt onderdompelen en tot rust wilt komen. Ook is er genoeg te doen in de omgeving dus vervelen hoeft ook niet!

Wat ik zo fantastisch aan deze streek vond is de combinatie van de onvoorstelbaar mooie natuur, het fijne klimaat, de vriendelijke bevolking en het authentieke karakter van deze regio. Boertjes die nog met de hand aan het werk zijn op het land. De vrolijke kleuren die het leven hier wat opfleuren, bijvoorbeeld via de mooi geschilderde bushokjes. Het feit dat maar weinig inwoners van deze regio Engels spreken en je je dus echt met Spaans (of handen en voeten) moet redden. Ik vond het geweldig en dit gaf mij echt het ultieme Zuid-Amerika-gevoel!

Ik kan je dus echt adviseren om een aantal dagen in Tilcara of omgeving te blijven. Zelf vond ik Tilcara een erg fijne keuze, omdat het niet zo toeristisch is als Purmamarca en Humahuaca, waar elke dag diverse tours vanuit Salta stoppen. Wel heb je de charmes van een wat groter plaatsje, waar dagelijks een gezellige markt is en waar je verschillende restaurants en winkels hebt.

Vanuit het dorp kun je nog een mooie wandeling maken naar de waterval en kloof Garganta del Diablo. Wij hebben dit helaas moeten schrappen vanwege tijdgebrek maar het stond wel hoog op mijn lijst. Wie weet komen we nog eens terug want de regio rondom Tilcara was één van de hoogtepunten van onze reis!

---

Meer lezen over onze reis door Zuid-Amerika?